Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent
Onafhankelijk tijdschrift voor en door studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Gent

Beach Rats: stuurloze LGBTQ-film over een onverschillige adonis ★☆☆☆☆

Beach Rats: stuurloze LGBTQ-film over een onverschillige adonis ★☆☆☆☆
Door Youness Iken op 1 november 2017
Regisseur Eliza Hittman haalt in Beach Rats, een film over een jongeman uit New York die in de knoop ligt met zijn seksualiteit, letterlijk en figuurlijk niet veel uit de kast. Voorafgaand aan de filmvertoning durfde hoofdredacteur van filmmagazine Vertigo de link te maken met Moonlight, maar de film is de vergelijking compleet onwaardig: om deze redenen is Beach Rats een felle misser.
In een film over homoseksualiteit is het evident om bij het thema te beginnen. Hoofdpersonage Frankie, gespeeld door Harris Dickinson, leeft in het minder fraaie kustdeel van Brooklyn en baant zich een weg door het leven door met vrienden thuis in de stad uit te hangen en door (voornamelijk oudere) mannen te daten die hij vooraf op een chatroomsite vindt. In Beach Rats komen de interne strubbelingen van Frankie over zijn doelloze leven allerminst tot uiting, althans, als hij er al heeft: telkens als hij voor moeilijke keuzes staat, vindt Hélène Louvarts lens er niks beters op dan lang, te lang op zijn gezicht te focussen. Wil Hittman dat we ons met Frankie identificeren of willen we alleen zijn angsten voelen? Angsten zijn er nochtans niet veel, want hij doet en aanvaardt alles stilzwijgend en verkoopt een hoop apathie waar de kijker niks mee kan aanvangen.
Wat het scenario betreft, levert Hittman ook niet veel soeps. De film speelt zich af in Frankies huis, in de stad of bij zijn dates en de wissels tussen die drie plaatsen verlopen allerminst subtiel. De scenario’s stemmen niet op elkaar af, voelen aan als losse sequenties en lijken af en toe uit Hittmans duim gezogen. Frankie heeft net een ruzie afgesloten met zijn moeder en daar zit hij weer bij een oudere man op een hotelkamer om kort daarna weer in de stad te hangen met zijn vrienden: een herhalende cirkelbeweging zonder veel ontwikkeling. Scènes voelen daarom onbestemd aan. De filmmuziek is subliem, maar wordt vreemd genoeg amper gebruikt en ook niet altijd op de momenten waar een plotse ontwikkeling in de personages of het plot de film bijna interessant lijkt te maken.
Wil Hittman dat we ons met Frankie identificeren of willen we alleen zijn angsten voelen? Angsten zijn er nochtans niet veel
Als we wat verder kijken naar de personages, vinden we de zogezegde vriendin van Frankie die als stoorzender dient voor zijn homoseksuele ontwikkeling. Ook daar apathie en onbestemdheid: de vriendin heeft geen functie in de film, want ze slaagt er niet in gevoelens op te wekken bij Frankie. Ze is amper aanwezig in de film en hun relatie kan hem (en eigenlijk vooral haar) geen zak schelen. Qua acteerwerk is dan wel heel wat respect op te brengen voor Harris Dickinson. Actrice Kate Hodge, die zijn moeder speelt, levert dan weer een tegenvallende prestatie in de film.
Je zou de film kunnen aanvoelen als aantijging van de homoseksuele gemeenschap. Op zich is het niet problematisch, maar juist verfrissend dat er over de voorkeur voor oudere mannen in de film wordt gepraat, alleen werd het allerminst op een verfrissende manier in beeld gebracht. Seksscènes zijn seksscènes, drugspartijtjes blijven drugspartijtjes, wandelingen over de dromerige kaai zijn oersaai: Frankies leven is één grote roes die verloopt als een eindeloos ritje op de draaimolen met minimale ups en downs. Een stuurloze film zonder samenhang, dynamiek en catharsis met onbegrijpbare fouten tegen de fundamenten van de cinematografie: Beach Rats is op zijn zachtst uitgedrukt een gemiste kans.
Een stuurloze film zonder samenhang, dynamiek en catharsis met onbegrijpbare fouten tegen de fundamenten van de cinematografie
Over de auteur
Scriptor 17-18. Verwende mocro, verslaafd aan het nieuws, de fiets en Gent.